آقای ( محسن ) رضایی سلام!

آقای رضایی سلام، زیاده عرضی در کار نیست، می دانم که گرفتارید! می خواستم مرگ فرزندتان را تسلیت بگویم که می دانم هیچ چیز به اندازه از دست دادن یک جگر گوشه برای پدر و مادر سخت نیست! راستی، شنیده ام دو روز است جسد فرزندتان را تحویل نمی دهند و پسرتان در به در دنبال راهی ست تا شاید رضایت شاکی را که جسد را نگه داشته جلب کند!

می بینید چه سخت است، در انتظار آخرین دیدار ماندن و سوختن ؟ می بینید چه دشوار است، چشم به در ماندن تا برای آخرین بار بر گونه فرزند بوسه زدن و خداحافظی کردن ؟ آیا درک 



می کنید که مادران و پدران جانباختگان حوادث بعد از انتخابات چه کشیدند تا جسد جگر گوشه هایشان ( که شما فتنه شان خواندید ) را تحویل بگیرند ؟ شنیده ام، همسرتان از ناراحتی دارد دق مرگ  میشود، آیا متوجه میشوید که مادر سهراب ها و نداها چرا چنان پریشان حال شدند ؟ حال به مانند من باور می کنید که نیازی به بهشت و جهنمی نیست و این دنیا خود دار مکافات است ؟ میبینید که این زندگی، آنچه را که به خاطر اندکی قدرت در این سی سال ( از کشتارهای کردستان گرفته تا قتل عام دهه ۶۰ و ... ) انکار کردید، چشم بر آن بستید و یا شریکش شدید، چه بی رحمانه بر صورت تان کوبید ؟

صحبت را بیش از این به درازا نمی کشم که می دانم سخت غمگین اید، تنها می خواهم توصیه ای دوستانه بکنم؛ اگر به جای شما بودم، جامه می دریدم و سر به بیابان می گذاشتم، در غاری مخفی می شدم و تا آخر عمر بر گناهانم اشک می ریختم. طلب بخشایش می کردم از آنچه کرده ام تا شاید سایر فرزندانم زندگی همراه با سعادت و خوشبختی داشته باشند.

علیرضا م