بلوچستان سرزمینی است اهورایی که باز کرده آغوشش را به آسمان پاک و پرستاره ی ایزد نور. سرزمین پرنور و آفتاب، فارغ از ابر و سایه. سرزمینی است دائم در ستیز، در کشاکش دیرینه ی نور و ظلمت، نبرد اهورا ست بر علیه اهریمن، سرزمین سپنتامینو است در کینه ی انگره مینو. سرزمینی است گرم و روشن به خلوص آب به روشنای آفتاب به غنای خاک و بی تابی باد. محمل مردمانی
است با شوکت و مهر. مردمانی که از چشمان سیاه و اشراقی شان می توان تاریخ درد و لبخند تمام بشریت را به یکباره دید. چهره ی شان به رنگ کوه و کویر، رنگ باد رنگ دریا رنگ خورشید چون عصاره ی خالص طبیعت. به راستی بلوچ طبیعتی است بکر که می توان از درد و رنگش گذر کرد و سفر کرد به درون گرم و پر مهرش و کشف کرد چشم اندازهای سبز و بی نظیر روح بکر و آرامش را. او پیام آوریست، حامل پیام دعوت به تماشای پنجره های نو که گشوده است رو به چشم انداز گذشته های دور، پنجره های گشوده رو به آوای خدایان به زبان آریا، به لهجه ی شاهان نامیرای ایران که حک شده بر سنگ نبشته های کاخ های مخروبه ی باستان، پنجره های گشوده رو به پاکی رو به شادی، به پاکی دامن سپید مردان به شادی جامه های رنگین زنان.
درود پاک یزدان بر بلوچستان! سرزمین عزیزم که دوست می دارم آن را چون مادرم زیرا که من زاده ی همان خاکم و از پستان همان کوهستان نوشیده ام و در دامان پر مهرش رسته ام و حال به عشق آن وفادارم.
سلام خانم
پاسخحذففونت وبلاگ تان کوچک است
اگر بزرگتر باشد بہتر است.